ΤΗ Κ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Mνήμη τού Αγίου Ενδόξου Προφήτου Ηλιού τού Θεσβίτου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Τών ουρανίων ταγμάτων

Ο τόν Θεσβίτην Ηλίαν, πυρίνω άρματι, από τής γής οικτίρμον, μεταθέμενος Λόγε, ταίς τούτου ικεσίαις, σώσον ημάς τούς πιστώς σε δοξάζοντας, καί τήν αυτού εκτελούντας χαρμονικώς, θείαν μνήμην καί σεβάσμιον. (Δίς)

Ου συσσεισμώ αλλ' εν αύρα, λεπτή τεθέασαι, Θεού τήν παρουσίαν,' Ηλιού θεομάκαρ, φωτίζουσάν σε πάλαι, άρματι δέ, εποχούμενος τέθριππος, τόν ουρανόν διϊππεύεις ξενοπρεπώς, θαυμαζόμενος θεόπνευστε. (Δίς)

Τούς Ιερείς τής αισχύνης, ξίφει κατέσφαξας, τόν ουρανόν τή γλώττη, επί γής τού μή βρέχειν, επέσχες ζήλω θείω πυρπολυθείς, Ελισαίον δέ έπλησας, τής μηλωτής επιδόσει διπλής σοφέ, Ηλιού ενθέου χάριτος. (Δίς)

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Βυζαντίου

Δεύτε τών ορθοδόξων τό σύστημα, συναθροισθέντες σήμερον, εν τώ πανσέπτω ναώ τών θεηγόρων Προφητών, ψαλμικώς άσωμεν εναρμόνιον μέλος, τώ τούτους δοξάσαντι, Χριστώ τώ Θεώ ημών, καί εν χαρά καί αγαλλιάσει αναβοήσωμεν, Χαίροις επίγειε άγγελε, καί ουράνιε άνθρωπε, Ηλία μεγαλώνυμε, Χαίροις ο διπλήν τήν χάριν Παρά Θεού κομισάμενος, Ελισαίε πανσεβάσμιε, Χαίρετε αντιλήπτορες θερμοί, καί προστάται καί ιατροί, τών ψυχών καί τών σωμάτων τού φιλοχρίστου λαού, από πάσης προσβολής εναντίας καί περιστάσεως, καί παντοίων κινδύνων λυτρώσασθε, τούς πιστώς εκτελούντας, τήν πανέορτον μνήμην υμών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Tίς μή μακαρίσει σε, Παναγία Παρθένε; τίς μή ανυμνήσει σου τόν αλόχευτον τόκον, ο γάρ αχρόνως εκ Πατρός, εκλάμψας Υιός μονογενής, ο αυτός εκ σού τής Αγνής προήλθεν, αφράστως σαρκωθείς, φύσει Θεός υπάρχων, καί φύσει γενόμενος άνθρωπος δι' ημάς, ουκ εις δυάδα προσώπων τεμνόμενος, αλλ' εν δυάδι φύσεων ασυγχύτως γνωριζόμενος, Αυτόν ικέτευε, σεμνή παμμακάριστε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Είσοδος. Τό Προκείμενον τής ημέρας, καί τά Αναγνώσματα.

Bασιλειών γ' τό Aνάγνωσμα

(Κεφ. 17, 1-24)

Εγένετο λόγος Κυρίου πρός Ηλιού τόν Προφήτην, καί είπε πρός Αχαάβ, Ζή Κύριος ο Θεός τών δυνάμεων, ο Θεός Ισραήλ ώ παρέστην ενώπιον αυτού σήμερον, ει έσται τά έτη ταύτα δρόσος καί υετός, εί μή διά στόματός μου. Καί εγένετο ρήμα Κυρίου πρός Ηλιου, λέγον, Πορεύου εντεύθεν κατ' ανατολάς, καί κρύβηθι εν τώ χειμάρρω Χορράθ, τώ επί προσώπου Ιορδάνου, καί έσται εκ τού χειμάρρου πίεσαι ύδωρ, καί τοίς κόραξιν εντελούμαι τού διατρέφειν σε εκεί. Καί επορεύθη, καί εκάθισεν εν τώ χειμάρρω Χορράθ, επί πρόσωπον τού Ιορδάνου, καί οι κόρακες έφερον αυτώ άρτους τό πρωϊ, καί κρέας τό δείλης, καί εκ τού χειμάρρου έπινεν ύδωρ. Καί εγένετο μεθ' ημέρας, καί εξηράνθη ο χείμαρρος, ότι ουκ εγένετο υετός επί τής γής. Καί εγένετο ρήμα Κυρίου πρός Ηλιού, λέγων, Aνάστηθι καί πορεύθητι εις Σαρεφθά τής Σιδωνίας, καί καθίση εκεί, καί ιδού εντελούμαι γυναικί χήρα τού διατρέφειν σε. Καί ανέστη, καί επορεύθη εις Σαρεφθά, εις τόν πυλώνα τής πόλεως. Καί ιδού εκεί γυνή χήρα συνέλεγε ξύλα, καί εβόησεν Ηλιού οπίσω αυτής, καί είπεν αυτή. Λάβε δή μοι ολίγον ύδωρ εις άγγος, καί πίομαι. Καί επορεύθη λαβείν. Καί εβόησεν Ηλιού Οπίσω αυτής, καί είπε. Λήψη δή μοι καί ψωμόν άρτου εν τή χειρί σου. Καί είπεν η γυνή, Ζή Κύριος ο Θεός σου, εί έστι μοι εγκρυφίας, αλλ' ή όσον δράξ αλεύρου εν τή υδρία, ηκαί ολίγον έλαιον εν τώ καμψάκη, καί ιδού συλλέγω δύο ξυλάρια, καί εισελεύσομαι, καί ποιήσω αυτό εμαυτή καί τοίς τέκνοις μου, καί φαγόμεθα καί αποθανούμεθα. Καί είπεν Ηλιού πρός αυτήν, θάρσει, είσελθε, καί ποίησον κατά τό ρήμά σου, αλλά ποίησόν μοι εκείθεν εγκρυφίαν μικρόν εν πρώτοις, καί εξοίσεις μοι, σεαυτή δή καί τοίς τέκνοις σου ποιήσεις επ' εσχάτων, ότι τάδε λέγει Κύριος ο Θεός Ισραήλ, Η υδρία τού αλεύρου ουκ εκλείψει καί ο καμψάκης τού ελαίου ουκ ελαττονήσει έως ημέρας τού δούναι Κύριον τόν Θεόν υετόν επί προσώπου πάσης τής γής. Καί επορεύθη η γυνή, καί εποίησε κατά τό ρήμα Ηλιού, καί ήσθιεν αυτός καί αυτή, καί τά τέκνα αυτής. Καί από τής ημέρας ταύτης η υδρία τού αλεύρου ουκ εξέλιπε, και ο καμψάκης τού ελαίου ουκ ελαττονήθη, κατά τό ρήμα Κυρίου, ο ελάλησεν εν χειρί Ηλιού. Καί εγένετο μετά τά ρήματα ταύτα, καί η ρρώστησεν ο υιός τής γυναικός, τής κυρίας τού οίκου, καί η αρρωστία αυτού κραταιά σφόδρα, έως ουχ υπελείφθη εν αυτώ πνεύμα. Καί είπεν η γυνή πρός Ηλιού, τί εμοί καί σοί, άνθρωπε τού Θεού; εισήλθες πρός με τού αναμνήσαι τάς αμαρτίας μου, καί θανατώσαι τόν υιόν μου; Καί είπεν Ηλιού πρός αυτήν. Δός μοι τόν υιόν σου. Καί έλαβεν αυτόν εκ τού κόλπου αυτής, καί ανήνεγκεν αυτόν επί τό υπερώον, εν ώ αυτός εκάθητο εκεί, καί εκοίμισεν αυτόν επί τής κλίνης αυτού. Καί ανεβόησεν Ηλιού, καί είπεν. Οίμοι! Κύριε, ο μάρτυς τής χήρας, μεθ' ής εγώ κατοικώ μετ' αυτής, σύ εκάκωσας τού θανατώσαι τόν υιόν αυτής, Καί ενεφύσησε τώ παιδαρίω τρίς, καί επεκαλέσατο τόν κυριον, καί είπε, Κύριε ο Θεός μου, επιστραφήτω δή η ψυχή τού παιδαρίου τούτου εις αυτό. Καί εγένετο ούτω, καί ανεβόησε, καί ήκουσε Κύριος ενφωνή Ηλιού, καί επεστράφη η ψυχή τού παιδαρίου πρός έγκατον αυτού, καί έζησε. Καί έλαβεν Ηλίας τό παιδάριον, καί κατήγαγεν αυτό από τού υπερώου εις τόν οίκον, καί έδωκεν αυτό τή μητρί αυτού, καί είπεν Ηλιού, Bλέπε, ζή ο υιός σου. Καί είπεν η γυνή πρός Ηλιού, Ιδού τούτο έγνωκα, ότι σύ άνθρωπος εί τού Θεού, καί ρήμα Κυρίου εν τώ στόματί σου αληθινόν.

Bασιλειών γ' τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 18, 1, 17-46 & 19, 1-16)

Εγένετο ρήμα Κυρίου πρός Ηλιού τον Θεσβίτην εν τώ ενιαυτώ τώ τρίτω, λέγον, Πορεύθητι, καί όφθητι τώ Αχαάβ, καί δώσω τόν υετόν επί προσώπου τής γής. Καί εγένετο, ως είδεν Αχαάβ τόν Ηλιού, καί είπε πρός αυτόν. Σύ εί αυτός ο διαστρέφων τόν Ισραήλ; Καί είπεν Ηλιού. Ου διαστρέφω εγώ τόν Ισραήλ, αλλ' ή σύ, καί ο οίκος τού πατρός σου, εν τώ καταλιμπάνειν υμάς Κύριον τόν Θεόν ημών, καί επορεύθητε οπίσω τού Βάαλ. Καί νύν απόστειλον, καί συνάθροισον πρός με πάντα, Ισραήλ εις τό όρος τό Καρμήλιον, καί τούς προφήτας τού Βάαλ, τετρακοσίους καί πεντήκοντα, καί τούς προφήτας τών αλσών τετρακοσίους, εσθίοντας τράπεζαν Ιεζάβελ. Καί απέστειλεν Αχαάβ εις πάντα Ισραήλ, καί επισυνήγαγε πάντας τούς προφήτας εις το όρος τό Καρμήλιον. Καί είπεν αυτοίς Ηλιού. Έως πότε υμείς χωλανείτε επ' αμφοτέραις ταίς ιγνύαις υμών. Εί έστι Κύριος ο Θεός, πορεύεσθε οπίσω αυτού, ει δέ ο Βάαλ αυτός, πορεύεσθε οπίσω αυτού. Καί είπεν Ηλιού πρός τόν λαόν. Εγώ υπολέλειμμαι προφήτης τού Κυρίου μονώτατος, καί οι προφήται τού άλσους σφόδρα πολλοί. Δότωσαν ούν ημίν δύο βόας καί εκλεξάσθωσαν εαυτοίς τόν ένα, καί μελισάτωσαν, καί επιθέτωσαν επί τών ξύλων, καί πύρ μή επιθέτωσαν. Καί εγώ ποιήσω τόν βούν τόν άλλον, καί πύρ μή επιθώ. Καί βοάτε εν ονόματι τού Θεού υμών καί εγώ επικαλέσομαι εν τώ ονόματι Κυρίου τού Θεού μου. Καί έσται ο Θεός δς άν ακούση εν πυρί, ούτος Θεός. Καί απεκρίθη πάς ο λαός καί είπε, καλόν τό ρήμα, ο ελάλησας σήμερον. Καί είπεν Ηλιού τοίς προφήταις τής αισχυνης, Εκλέξασθε εαυτοίς τον μόσχον τόν ένα, καί ποιήσατε πρώτοι, καί επικαλείσθε εν ονόματι Θεού υμών, καί πύρ μή επιθήτε. Καί έλαβον τόν μόσχον, καί εποίησαν ούτω, καί επεκάλουν τό όνομα τού Βάαλ εκ πρωϊας έως μεσημβρίας, λέγοντες. Επάκουσον ημών, ο Βάαλ, επάκουσον ημών, καί ουκ ήν φωνή, καί ουκ ήν ακρόασις, καί διέτρεχον επί τού θυσιαστηρίου, ού εποίησαν. Καί εγένετο μεσημβρία, καί εμυκτήρισεν αυτούς Ηλιού ο Θεσβίτης, καί είπεν. Επικαλείσθε εν φωνή μεγάλη, ότι αδολεσχία εστί τώ Θεώ υμών. Καί εγένετο, ως ο καιρός έστη τού αναβήναι τήν θυσίαν, καί ουκ ήν, ελάλησεν Ηλιού ο Θεσβίτης πρός τούς προφήτας τών προσοχθισμάτων, λέγων. Μετάστητε από τού νύν, καί εγώ ποιήσω τό ολοκαύτωμά μου. Καί είπεν Ηλιού πρός τόν λαόν, Προσαγάγετε πρός με, καί προσήγαγε πρός αυτόν πάς ο λαός. Καί έλαβεν Ηλιού δώδεκα λίθους κατά αριθμόν τών δώδεκα φυλών τού Ισραήλ, ως ελάλησε πρός αυτόν Κύριος, λέγων, Ισραήλ έσται τό όνομά σου. Καί ωκοδόμησε τούς λίθους, καί ιάσατο τό θυσιαστήριον Κυρίου τό κατεσκαμμένον, καί εποίησε θαλαά, χωρούσαν δύο μετρητάς σπέρματος κύκλωθεν τού θυσιαστηρίου. Καί επέθηκε τάς σχίδακας επί τό θυσιαστήριον ο εποίησε, καί εμέλισε τό ολοκαύτωμα, καί επέθηκεν εις τάς σχίδακας, καί εστοίβασεν επί τό θυσιαστήριον. Καί είπεν Ηλιού. Λάβετέ μοι δύο υδρίας ύδατος, καί επιχεέτωσαν επί τό θυσιαστήριον, επί τό ολοκαύτωμα καί επί τάς σχίδακας. Καί είπεν, Δευτερώσατε, καί εδευτέρωσαν. Τρισσεύσατε, καί ετρίσευσαν Καί διεπορεύετο τό ύδωρ κύκλω τού θυσιαστηρίου, καί τήν θαλαά έπλησεν ύδατος, καί ανεβόησεν Ηλιού εις τόν ουρανόν, καί είπε, Κύριε ο Θεός, Αβραάμ, καί Ισαάκ καί Ιακώβ, επάκουσόν μου σήμερον εν πυρί. Καί γνώτωσαν ο λαός ούτος, ότι σύ εί μόνος Κύριος, ο Θεός Ισραήλ, καί εγώ δούλος σός, καί διά σέ πεποίηκα ταύτα πάντα, καί σύ επέστρεψας τήν καρδίαν τού λαού τούτου οπίσω σου. Καί έπεσε πύρ παρά Κυρίου εκ τού ουρανού, καί κατέφαγε τό ολοκαύτωμα καί τάς σχίδακας, καί τό ύδωρ τό εν τή θαλαά, καί τούς λίθους, καί τόν χούν εξέλειξε τό πύρ. Καί έπεσε πάς ο λαός επί πρόσωπον αυτών, καί είπεν, Αληθώς Κύριος ο Θεός, αυτός εστιν ο Θεός. Καί είπε Ηλιού πρός τόν λαόν. Συλλάβετε τούς προφήτας τού Βάαλ, μηδείς σωθήτω εξ αυτών. Καί συνέλαβον αυτούς, καί κατήγαγεν αυτούς Ηλιού εις τόν χειμάρρουν Κισσών, καί εκεί αυτούς απέκτεινε. Καί είπεν Ηλιού μετά ταύτα τώ Αχαάβ. Φωνή ποδών τού υετού, ζεύξον τό άρμα σου καί κατάβηθι, μή καταλάβη σε ο υετός. Καί Ηλιού ανέβη επί τόν Κάρμηλον, καί έκυψεν επί τήν γήν, καί έθηκε τό πρόσωπον αυτού αναμέσον τών γονάτων αυτού, καί ηύξατο πρός Κύριον. Καί ο ουρανός συνεσκότασεν εν νεφέλαις, καί πνεύματι, καί εγένετο υετός μέγας. Καί επορεύετο Αχαάβ έως Ιεσράελ. Καί ανήγγειλεν Αχαάβ Ιεζάβελ τή γυναικί αυτού πάντα, όσα εποίησεν Ηλιού, καί απέστειλεν Ιεζάβελ πρός Ηλιού, καί είπεν. Αύριον θύσομαι τήν ψυχήν σου ως ένα εξ αυτών. Καί ήκουσεν Ηλιού καί εφοβήθη. Καί ανέστη καί απήλθε κατά τήν ψυχήν αυτού, καί έρχεται εις Βηρσαβεέ, γήν Ιούδα καί αφήκε τό παιδάριον αυτού εκεί. Καί αυτός επορεύθη εν τή ερήμω οδόν ημέρας καί ήλθε, Καί εκάθισεν υποκάτω αρκεύθου, καί εκοιμήθη καί ύπνωσεν εκεί υπό τό φυτόν, καί ιδού τις ήψατο αυτού, καί είπεν αυτώ. Ανάστηθι φάγε καί πίε, ότι πολλη από σού η οδός. Καί επέβλεψεν Ηλιού, καί ιδού πρός κεφαλής αυτού εγκρυφίας ολυρίτης, καί καμψάκης ύδατος. Καί ανέστη καί έφαγε καί έπιε, καί επιστρέψας εκοιμήθη. Καί επέστρεψε ο Άγγελος Κυρίου εκ δευτέρου, καί ήψατο αυτού καί είπεν αυτώ. Ανάστηθι, φάγε καί πίε ότι πολλή από σού η οδός. Καί ανέστη καί έφαγε καί έπιε, καί επορεύθη, εν τή ισχύϊ τής βρώσεως εκείνης, τεσσαράκοντα ημέρας, καί τεσσαράκοντα νύκτας έως όρους Χωρήβ, καί εισήλθεν εκεί εις τό σπήλαιον, καί κατέλυσεν εκεί. Καί ιδού ρήμα Κυρίου πρός αυτόν, καί είπε, Τί σύ ενταύθα; Καί είπεν Ηλιού. Ζηλών εζήλωσα τώ Κυρίω παντοκράτορι, ότι εγκατέλιπον τήν διαθήκην σου οι υιοί Ισραήλ, τά θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν καί τούς προφήτας σου απέκτειναν εν ρομφαία, καί υπολέλειμμαι εγώ μονώτατος, καί ζητούσι τήν ψυχήν μου λαβείν αυτήν. Καί είπε Κύριος πρός αυτόν. Πορεύου καί ανάστρεφε εις τήν οδόν σου, καί ήξεις εις οδόν ερήμου Δαμασκού, καί χρίσεις τόν Ελισαιέ υιόν Σαφάτ, αντί σού, εις προφήτην.

Βσσιλειών γ' τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 19, 19-21& Δ' Βασ. 2, 1, 6-14)

Εγένετo ημέρα, καί ευρίσκει Ηλιού τόν Ελισαιέ υιόν Σαφάτ, Καί αυτός ηροτρία εν βουσί. Καί απήλθεν Ηλιού επ' αυτόν, καί επέρριψε τήν μηλωτήν αυτού επ' αυτόν. Καί κατέλιπεν Ελισαιέ τούς βόας καί έδραμεν οπίσω Ηλιού, καί ελειτούργει αυτώ. Καί εγένετο, εν τώ ανάγειν τόν Κύριον Ηλιού εν συσσεισμώ ως εις τόν ουρανόν, καί επορεύθη Ηλιού καί Ελισαιέ εν Γαλγάλοις. Καί είπεν Ηλίας τώ Ελισαιέ. Κάθου δή ενταύθα, ότι Κύριος απέσταλκέ με έως τού Ιορδάνου. Καί είπεν Ελισαιέ, Zή Κύριος καί ζή η ψυχή σου, εί εγκαταλείψω σε. Καί επορεύθησαν αμφότεροι. καί πεντήκοντα άνδρες από τών υιών τών προφητών ήλθον, καί έστησαν εξ εναντίας μακρόθεν, αμφότεροι δέ έστησαν επί τόν Ιορδάνην. Καί έλαβεν Ηλίας τήν μηλωτήν αυτού, καί είλησεν αυτήν, καί επάταξεν εν αυτή τά ύδατα, καί διηρέθη τό ύδωρ ένθεν καί ένθεν, καί διέβησαν αμφότεροι διά ξηράς. Καί εγένετο, ως διήλθον, είπεν Ηλίας τώ Ελισαιέ. Αίτησόν με τί ποιήσω σοι, πρίν αναληφθήναί με από σού. Καί είπεν Ελισαιέ. Γενηθήτω δή τό πνεύμα τό επί σοί δισσώς επ' εμέ. Καί είπεν Ηλίας, εσκλήρυνας τού αιτήσασθαι. Πλήν εάν ίδης με αναλαμβανόμενον από σού, έσται σοι ούτως, εάν δέ μή, ίδης, ου μή γένηται. Καί εγένετο αυτών πορευομένων καί λαλουντων, καί ιδού άρμα πυρός καί ίπποι πυρός, καί διεχώρισεν αναμέσον αμφοτέρων, καί ανελήφθη Ηλίας έν συσσεισμώ ως εις τόν ουρανόν. Καί Ελισαιέ εώρα, καί αυτός εβόα. Πάτερ, Πάτερ, άρμα Ισραήλ, καί ιππεύς αυτού, καί ουκ είδεν αυτόν ουκ έτι, καί εκράτησεν Ελισαιέ τού ιματίου αυτού, καί διέρρηξεν αυτό εις δύο. Καί ανείλετο τήν μηλωτήν Ηλιού Ελισαιέ, τήν πεσούσαν επάνωθεν αυτού. Καί επέστρεψεν Ελισαιέ καί έστη επί τό χείλος τού Iορδάνου. Καί έλαβεν Ελισαιέ τήν μηλωτήν Ηλιού, τήν πεσούσαν επάνωθεν αυτού, καί επάταξε τά ύδατα καί ου διηρέθη. Καί είπεν Ελισαιέ. Πού δή εστιν ο Θεός Ηλιού Aπφώ. Καί ούτως επάταξε τά ύδατα εκ δευτέρου, καί διηρέθη τά ύδατα καί διήλθε διά ξηράς.

Εις την Λιτήν, Στιχηρά Ιδιόμελα.

Ήχος α'  Γερμανού

Ηλίας ο ζηλωτής, καί τών παθών αυτοκράτωρ, αεροβάτης εδέρκετο σήμερον, τής παγκοσμίου μυητής σωτηρίας προχειριζόμενος, Ώ δόξης ακραιφνούς, ής ηξίωται ο υψιπέτης Προφήτης, καί Προφητών εξαίρετον εγκαλλώπισμα! ούτος γάρ εν σώματι άγγελος, καί άσαρκος άνθρωπος δέδεικται τοίς κατορθώμασιν, Όν επαινούντες είπωμεν, Αντιλαβού ημών σοφέ, εν τή ημέρα τής κρίσεως.

Ο αυτός

Δαυϊτικώς σήμερον πιστοί, τόν Προφήτην Κυρίου ύμνοις τιμήσωμεν, Ηλίαν τόν Θεσβίτην, καί ζηλωτήν τόν υπέρλαμπρον, ούτος γάρ εν τή γλώσση τόν ουρανόν ως σίδηρον εχάλκευσε, καί τήν γήν τήν έγκαρπον, άκαρπον εποίησεν, Ώ τού θαύματος! ο πήλινος άνθρωπος, ουρανούς τού δούναι υετόν ουκ είασεν, Ώ τού θαύματος! ο φθαρτός άνθρωπος, αφθαρσίαν ενδέδυται, καί ουρανούς ανατρέχει εν πυρίνω άρματι, τή μηλωτή Ελισαίω διπλής τήν χάριν χαριζόμενος, Βασιλείς ελέγχει, καί λαόν απειθή λιμώ διαφθείρει, Τούς ιερείς τής αισχύνης πάντας κατήσχυνε, καί τής χήρας τόν υιόν λόγω ανέστησεν, Αυτού ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός ημών, εν ειρήνη διαφύλαξον τούς ορθοδόξους Βασιλείς ημών, καί τά τής νίκης τρόπαια κατά βαρβάρων αυτοίς δώρησαι.

Ο αυτός  Γερμανού

Πνευματικοίς άσμασι τούς Προφήτας τού Χριστού άπαντες ευφημήσωμεν, Ηλίας γάρ ο Θεσβίτης, ουρανοδρόμος γέγονε, καί μηλωτή Ελισαίος, τήν χάριν εδέξατο διπλήν παρά Θεού, καί φωστήρες φαιδροί τή οικουμένη ανεδείχθησαν, πρεσβεύοντες απαύστως υπέρ τών ψυχών ημών.

Ήχος β'

Ιωάννου Μοναχού

Φωστήρες ανέτειλαν τή οικουμένη δύο παμφαείς Ηλίας καί Ελισαίος, ο μέν θείω λόγω, ουρανίους σταγόνας απεκλεισε, καί βασιλείς διήλεγξεν, άρματι δέ πυρίνω εις ουρανούς ανήλθεν, ο δέ, ατεκνούντα ιάσατο ύδατα, καί διπλήν δεξάμενος χάριν, Ιορδάνου τά ρείθρα επέζευσε, καί νύν μετ' Αγγέλων χορεύοντες, υπέρ ημών πρεσβεύουσι, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Ο αυτός  Τού αυτού

Τό εξάραν άρμα σε πυρφόρον, ως εν συσσεισμώ εις ουρανούς, τήν πυρίπνοον χάριν σοι παρέσχετο, Ηλία Θεσβίτα, τού μή ιδείν θάνατον, έως άν κηρύξης τήν τών πάντων συντέλειαν, διό πάρεσο διδούς ημίν, τών σών κατορθωμάτων τήν μύησιν.

Δόξα... Ήχος δ'  Αρσενίου

Εν πυρίνω άρματι επιδίφριος αρθείς, εις χώραν φωτοειδή μετετέθης, ώ Θεσβίτα Ηλιού, αισχύνης δέ προφήτας κατήσχυνας, ο τόν ουρανόν λόγω δεσμεύσας, ωσαύτως λύσον καί ημών τά πταίσματα, ταίς πρός Κύριον πρεσβείαις σου, καί σώσον τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Εκ παντοίων κινδύνων τούς δούλους σου φύλαττε, ευλογημένη Θεοτόκε, ίνα σε δοξάζωμεν, τήν ελπίδα τών ψυχών ημών.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

O εξ υψίστου κληθείς

Ο πρό συλλήψεως ών ηγιασμένος, ο ένσαρκος Άγγελος, ο νούς ο πύρινος, ο επουράνιος άνθρωπος, ο τής δευτέρας, Xριστού ελεύσεως θείος πρόδρομος, Ηλίας ο ένδοξος, τών Προφητών η κρηπίς, πνευματικώς συνεκάλεσε, τούς φιλέορτους, πανηγυρίσαι τήν θείαν μνήμην αυτού, Ού ταίς πρέσβείαις διαφύλαξον, τόν λαόν σου Χριστέ ο Θεός ημών, από βλάβης παντοίας, τού δολίου ανενόχλητον.

Στίχ. Μή άπτεσθε τών χριστών μου, καί εν τοίς Προφήταις μου μή πονηρεύεσθε.

Ο ουρανόφρων Ηλίας ο Προφήτης, θεώμενος άπαντα από Κυρίου Θεού, τόν Ισραήλ εκπορνεύσαντα, καί τοίς ειδώλοις, προστετηκότα ζήλω πυρούμενος, νεφέλας συνέστειλε, καί γήν εξήρανε, καί ουρανούς λόγω έκλεισεν, ειπών, ουκ έσται, σταγών εν γή, εί μή εμού διά στόματος, Αυτός υπάρχει εστιάτωρ νύν, ως αφθόνως ημίν παρεχόμενος, ανεκλάλητον χάριν, τοίς πιστώς αυτόν γεραίρουσι.

Στίχ. Σύ ιερεύς εις τόν αιώνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ.

O τών αρρήτων επόπτης μυστηρίων, σύ τά Ιορδάνια ρείθρα διέρρηξας, σύ τήν απάτην ετέφρωσας, τήν τών ειδώλων, τή αστραπή τών θείων ρημάτων σου, σύ παρανομήσαντα ήλεγξας άνακτα, καί ιερείς εθανάτωσας, τής ανομίας, καί τήν θυσίαν ευχή ενέπρησας, καί τούς φλογώδεις, τού λαού σου νύν, τών παθημάτων καί θλίψεων άνθρακας, Ηλιού σής πρεσβείας τώ πυρί εναπομάρανον.

Δόξα... Ήχος πλ. β'

Προφήτα κήρυξ Χριστού, τού θρόνου τής μεγαλωσύνης ουδέποτε χωρίζη, καί εκάστω ασθενούντι αεί παρίστασαι, εν τοίς υψίστοις λειτουργών, τήν οικουμένην ευλογείς, πανταχού δοξαζόμενος, Αίτησαι ιλασμόν ταίς ψυχαίς ημών.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Θεοτόκε, σύ εί η άμπελος η αληθινή, η βλαστήσασα τόν καρπόν τής ζωής. Σέ ικετεύομεν, πρέσβευε, Δέσποινα, μετά τών Αποστόλων, καί πάντων τών Αγίων, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Απολυτίκιον  Ήχος δ'

Ταχύ προκατάλαβε

O ένσαρκος άγγελος, τών Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος τής παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας, Ελισαίω τήν χάριν, νόσους αποδιώκει, καί λεπρούς καθαρίζει, διό καί τοίς τιμώσιν αυτόν βρύει ιάματα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Kαί Απόλυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα  Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Φωστήρα παμφαή, διφρηλάτην πυρφόρον, καί άγγελον σαρκί, ζήλου πνέοντα θείου, δυσσέβειαν τρέποντα, παρανόμους ελέγχοντα, κορυφαίόν τε, τών Προφητών σε συμφώνως καταγγέλλομεν, μάκαρ θεόπτα Ηλία, διό ηιμας φρούρησον.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μαρία τό σεπτόν, τού Δεσπότου δοχείον, ανάστησον ημάς, πεπτωκότας εις χάος, δεινής απογνώσεως, καί πταισμάτων καί θλίψεων, σύ γάρ πέφυκας, αμαρτωλών σωτηρία, καί βοήθεια, καί κραταιά προστασία, καί σώζεις τούς δούλους σου.

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Καθισμα  Ήχος ο αυτός

Θεώ δι' αρετής, ακραιφνούς ωκειώθης, ουράνιον ζωήν, επί γής βιωτεύσας, ζωήν δέ τής χάριτος, κεκτημένος μακάριε, σοίς φυσήμασι, παίδα θανόντα εγείρεις, μένεις δ' άφθαρτος, κρείττων εισέτι θανάτου, Ηλία θεόπνευστε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Μητέρα σε Θεού, επιστάμεθα πάντες, Παρθένον αληθώς, καί μετά τόκον φανείσαν, οι πόθω καταφεύγοντες, πρός τήν σήν αγαθότητα, σέ γάρ έχομεν, αμαρτωλοί προστασίαν, σέ κεκτήμεθα, εν πειρασμοίς σωτηρίαν, τήν μόνην πανάμωμον.

Οι Κανόνες, ο τής Θεοτόκου, καί τού Αγίου οι δύο παρόντες.

Ο πρώτος Κανών Ιωάννου Μοναχού, φέρων Ακροστιχίδα τήν δε άνευ τών Θεοτοκίων.

Αινώ χορεύων Ηλιού τά θαύματα.

Ωδή α'  Ήχος β'

Άσωμεν τώ Κυρίω

Άδειν προηρημένοι, τών Ηλιού θαυμάτων, τήν πυρίπνοον δύναμιν, τής πυρομόρφου καί σεπτής, γλώσσης τής τού Πνεύματος, τό σθένος επαξίως επικεκλήμεθα.

Ίλαθι θεοφόρε, καί τής απόρου γλώσσης, τό στενόν τε καί δύσηχον, τή ενεργεία τού εν σοί, Πνεύματος διάνοιξον, καί τράνωσον, πρός ύμνον τών θαυμασίων σου.

Νέμεις τά υπέρ φύσιν, τοίς πειθαρχούσι Λόγε, τοίς σεπτοίς σου προστάγμασι, καί υποτάττεις υετού, πύλας διά Πνεύματος, σθενούμενον τόν λόγον απεργαζόμενος.

Θεοτοκίον

Μόνη ευλογημένη, τό καθαρόν καί θείον, τής αγνείας κειμήλιον, τής ακαθάρτου τών παθών, κάθαρον ιλύος με, αιτούσα συγχώρησιν τών πταισμάτων μου.

Δεύτερος Κανών, ού η Ακροστιχίς.

Νέμοις μάκαρ μοι θείαν Ηλιού χάριν. Ιωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'

Αρματηλάτην Φαραώ

Νενεκρωμένην τήν ψυχήν μου ζώωσον, ως τόν τής χήρας υιόν, καί αρεταίς θείαις, Μάκαρ καταλάμπρυνον, καί πρός ζωήν οδήγησον, καί τής αιωνιζούσης, τρυφής ανάδειξον μέτοχον, σού κατατρυφάν εφιέμενον.

Εν τώ σέ τίκτεσθαι ο σός μεμύηται, γεννήτωρ μέγιστον, ως αληθώς θαύμα, πύρ γάρ σιτιζόμενον, φλογί τε σπαργανούμενον, σέ τεθέαται μάκαρ, διό ταίς σαίς παρακλήσεσι, ρύσαί με πυρός αιωνίζοντος.

Μεγαλυνθείς ταίς πρός Θεόν σου νεύσεσι, ζηλών εζήλωσας, ως αληθώς Μάκαρ, τώ Κυρίω πάντοτε, διό με ενδυνάμωσον, ζήλου θείου πλησθέντα, τό ένθεον πράττειν βούλημα, ίνα σε γεραίρω σωζόμενος.

Θεοτοκίον

Ουπερούσιος Θεός Πανάμωμε, εκ σού σεσάρκωται, καί δι' ημάς ώφθη, καθ' ημάς ως άνθρωπος, όν εκτενώς ικέτευε, υπέρ πάντας ανθρώπους, ημαρτηκότα με πάναγνε, σώσαι καί κολάσεως ρύσασθαι.

Ωδή γ'

Εν πέτρα με τής πίστεως

Ως άριστος προφήτα ο εστιάτωρ, ο κόραξι τελών σοι τήν πανδαισίαν, ο μόνος εμπιπλών πάν ζώον ευδοκίας, ώ πάντες κράζομεν, Σύ εί Θεός ημών, καί ουκ έστιν Άγιος πλήν σου Κύριε.

Χάρις τώ ευεργέτη καί κηδεμόνι, τώ χήραν καί Προφήτην αλληλοτρόφους, αρρήτω εκτελέσαντι προμηθεία, ώ πάντες κράζομεν, Σύ εί Θεός ημών, καί ουκ έστιν Αγιος πλήν σου Κύριε.

Ο κλείσας ομβροτόκους νεφέλας ύειν, τροφής ηπορημένη τή Σαραφθία, τά λείψανα τής βρώσεως ανενδότως, ψεκάζειν έδρασας, διό καί έκραζες, Ως ουκ έστιν, Άγιος πλήν σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Σύ μόνη παρά πάντας τούς απ' αιώνος, μεγάλων ηξιώθης καί υπέρ φύσιν, Θεόν γάρ τόν αχώρητον πάση κτίσει, εν μήτρα ήνεγκας, καί εσωμάτωσας, όθεν Θεοτόκον σε πίστει σέβομεν.

Έτερος

Ουρανίας αψίδος

Ιερείς τής αισχύνης, ως δυσμενείς έκτεινας, ένδοξε Προφήτα, ζήλω Θεού πυρπολούμενος, όθεν κραυγάζω σοι, Τών τής αισχύνης με έργων, καί διαιωνίζοντος πυρός εξάρπασον.

Σέ προβάλλομαι πρέσβυν, πρός τόν Θεόν μέγιστον, σώζειν με δυνάμενον, πάσης Μάκαρ κακώσεως, προσεπικάμφθητι, τή ταπεινή μου δεήσει, καί μή υπερίδης με, παρακαλούντά σε.

Μεγαλύνει Θεός σε, ο παντουργός ένδοξε, πάλαι Ηλιού, δι' ορνέου τρέφων Προφήτά σε, όν εκδυσώπησον, τής αιωνίου τρυφής με, καί φωτός τού μέλλοντος, ποιήσαι μέτοχον.

Θεοτοκίον

Αδιόδευτε πύλη, η πρός Θεόν φέρουσα, πύλας μετανοίας μοι Κόρη, άνοιξον δέομαι, αποκαθαίρουσα, αμαρτιών μου τόν ρύπον, όμβροις τού ελέους σου, θεοχαρίτωτε.

Κάθισμα  Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Ως Προφήτης τού όντως θείου φωτός, τούς προφήτας τού ψεύδους καταβαλών, εν τούτω διήλεγξας, Αχαάβ ανομήσαντα, μή προσκυνείν διδάξας, τώ Βάαλ πανένδοξε, καί ευχή αιτήσας, εξ ύψους τά νάματα, όθεν καί πυρίνω, ανελήφθης Ηλία, οχήματι μετάρσιος, διφρηλάτης πρός Κύριον, διά τούτο βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Θεοτοκίον

Ως Παρθένον καί μόνην εν γυναιξί, σέ ασπόρως τεκούσαν Θεόν σαρκί, πάσαι μακαρίζομεν, γενεαί τών ανθρώπων, τό γάρ πύρ εσκήνωσεν, εν σοί τής θεότητος, καί ως βρέφος θηλάζεις, τόν Κτίστην καί Κύριον, όθεν τών Αγγέλων, καί ανθρώπων τό γένος, αξίως δοξάζουσι, τόν πανάγιον τόκον σου, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε τώ σώ Υιώ καί Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς προσκυνούσιν εν πίστει, τόν άσπορον τόκον σου.

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε τήν ακοήν

Ριζοτόμος μέν ώφθης, κακίας σαφώς Προφήτα, αρετής δέ φυτοκόμος, διό τιμώμέν σε.

Ελοιδορείτο λόγοις σε, χήρα τροφός, τόν θάνατον Προφήτα, τού παιδός τήν έγερσιν επισπεύδουσα.

Υπεσημήνω δόξαν Τριάδος σαφώς, εμπνεύσει τρισαρίθμω τή μητρί τόν παίδα ζώντα δωρούμενος.

Θεοτοκίον

Ως κατάκαρπος άμπελος, βότρυν Αγνή, τής σωτηρίας οίνoν, πάσιν αναβλύζειν εκυοφόρησας.

Έτερος

Σύ μου ισχύς, Κύριε

Κάμπει τόν σόν, ζήλον Θεός πυρακτούμενον, καί πρός χήραν, πέμπει διατρέφεσθαι, τόν γυναικός, πάλαι απειλή, Ηλιού φυγάδα, γεγενημένον θεσπέσιε διό σε ικετεύω, τήν ψυχήν μου πεινώσαν, διαθρέψαι ενθέοις χαρίσμασιν.

Αμαρτιών, νέφη δεινά συγκαλύπτει με, τρικυμίαι, βίου με χειμάζουσι, καί επιπνέουσι χαλεπώς, κατά τής ψυχής μου, τής πονηρίας τά πνεύματα, Προφήτα θεηγόρε, κυβερνήτης γενού μοι, σωτηρίας πρός όρμον ιθύνων με.

Ρώσιν ψυχής, ρώσιν παράσχου μοι σώματος, τόν τάς νόσους, πάντων αφαιρούμενον, εκδυσωπών, μάκαρ Ηλιού, Κύριον τής δόξης, καί αβλαβώς διατρέχειν με, τά σκάνδαλα τού βίου, κατευόδωσον, σέ γάρ, αγαθόν μου προστάτην προβάλλομαι.

Θεοτοκίον

Μετά πασών, τών ουρανίων Δυνάμεων, μετά πάντων, Δέσποινα πανάμωμε, τών Προφητών, καί τών Αθλητών, καί τών Αποστόλων καί τών Oσίων ικέτευε, τυχείν με σωτηρίας, τόν πολλά αμαρτόντα, καί ρυσθήναι μελλούσης κολάσεως.

Ωδή ε'

Ο τού φωτός χορηγός

Νόμος πατρώός σε, ως πρεσβευτήν παναληθή έδειξε, τερατουργόν, εκτρέποντα φύσεις, στοιχείων Ηλιού, καί όσιον θύμα, φλογίζοντα νάμασιν.

Ήσχυνας άριστα, ως αλνθείας λατρευτής Όσιε, τής εναγούς πρoφήτας αισχύνης, παμμάκαρ Ηλιού, σαφώς υπογράψας, Τριάδος τήν δύναμιν.

Λόγω τής χάριτος, ιερατεύων Ηλιού τέθυκας, τούς ιερείς, τών προσοχθισμάτων, αθώοις σου χερσί, καθάπερ ποδήρει, τώ ζήλω κοσμούμενος.

Θεοτοκίον

Σοί τή τεκούση Χριστόν, τόν τού παντός Δημιουργόν κράζομεν, Χαίρε αγνή, Χαίρε η τό φώς ανατείλασα ημίν, Χαίρε η χωρήσασα Θεόν τόν αχώρητον.

Έτερος

Ίνα τί με απώσω

Ομβροτόκους νεφέλας, είργεις πυρακτούμενος ζήλω τής πίστεως, αλλά δέομαί σου,, Ηλιού Ιεραίς μεσιτείαις σου, τήν φλογμώ τακείσαν τών ηδονών ψυχήν μου θείαις, επομβρίαις αρδεύσαι καί σώσαί με.

Ιερεύς δεδειγμένος τέθυκας, αθώοις σου χερσί πανόλβιε, τών προσοχθισμάτων, Ιερείς ενεργούντας τά άτοπα, αλλά δέομαί σου, πάσης ατόπου αμαρτίας αβλαβή με Προφήτα συντήρησον.

Θαυμαστούσαι Προφήτα, θείαις επικλήσεσι φλέγων τά θύματα, εκτελέσας πίστει, διά τούτο απαύστως σου δέομαι, τή εμή καρδία, τόν Ιερόν ανάψαι πόθον, τά υλώδη μου πάθη συμφλέγοντα.

Θεοτοκίον

Επί σέ ώσπερ όμβρος, Λόγος καταβέβηκεν ο υπερούσιος, όν δυσώπει Κόρη, επομβρίσαι μοι νύν κατανύξεως, καθαράς σταγόνας, αποπλυνούσας πάντα ρύπον, τών αμέτρων κακών μου πανάμωμε.

Ωδή ς'

Άβυσσος αμαρτημάτων

Ίνδαλμα θεοσεβείας, καί βίου ακραιφνεστάτου, φυτουργός αγνείας εγένου, Αγγέλων τε μίμημα θεσπέσιε, Ηλιού θεοφόρε.

Οιστρός σε προφητοκτόνου, γυναίου εκδειματώσας, τόν δεσμείν καί λύειν λαχόντα, όμβρων επίβλυσιν θεσπέσιε, Ηλιού φυγαδεύει.

Ύψωσας γονυπετή σας, νοός μετάρσιον όμμα, δι' ικετηρίας ιεράς, λύσιν ποιούμενος, καί αϋλακας, γής εμέθυσας όμβρω.

Θεοτοκίον

Βάτος σε εν τώ Σιναίω, αφλέκτως προσομιλούσα, τώ πυρί προγράφει Mητέρα, τήν αειπάρθενον, ανύμφευτε Θεοτόκε Μαρία.

Έτερος

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλά σοι αφρόνως πταίσαντι, καί τής μενούσης εκεί, κολάσεως λύτρωσαι, έχων δυσωπούντά σε, Ηλιού τόν μέγαν, καί τήν άχραντον Μητέρα σου.

Αγνείας ως φυτουργός, αγνόν ψυχή με συντήρησον, ως ζηλωτής Ηλιού, ζήλου θείου πλήρωσον, τήν εμήν διάνοιαν, όπως τής Κακίας, τάς εφόδους αποκρούσωμαι.

Νηστεύεις βρώσει μιά, οδόν τεσσαρακονθήμερον, ανύων θεία ροπή, διό ικετεύω σε, πάσης παραβάσεως, εγκρατεύσθαί με, θεοφόρε ενδυνάμωσον.

Θεοτοκίον

Η πύλη η τού Θεού, εισόδους θείας υπάνοιξον, τή ταπεινή μου ψυχή, εν αίς εισελεύσομαι, εξομολογούμενος, καί κακών τήν λύσιν, Θεοτόκε απολήψομαι.

Κοντάκιον  Ήχος β'

Αυτόμελον

Προφήτα καί προόπτα τών μεγαλουργιών τού Θεού, Ηλία μεγαλώνυμε, ο τώ φθέγματί σου στήσας τά υδατόρρυτα νέφη, πρέσβευε υπέρ ημών, πρός τόν μόνον φιλάνθρωπον.

Ο Οίκος

Τήν πολλήν τών ανθρώπων ανομίαν, Θεού δέ τήν άμετρον φιλανθρωπίαν, θεασάμενος ο Προφήτης Ηλίας, εταράπτετο θυμούμενος, καί λόγους ασπλαγχνίας πρός τόν εύσπλαγχνον εκίνησεν, Οργίσθητι βοήσας, επί τούς αθετήσαντάς σε, Κριτά δικαιότατε, Αλλά τά σπλάγχνα τού αγαθού, ουδόλως παρεκίνησε πρός τό τιμωρήσασθαι τούς αυτόν αθετήσαντας αεί γάρ τήν μετάνοιαν πάντων αναμένει, ο μόνος φιλάνθρωπος.

Σ υ ν α ξ α ρ ι ο ν

Τή Κ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τής εις ουρανούς πυρφόρου αναβάσεως τού Αγίου ενδόξου Προφήτου Ηλιού τού Θεσβίτου.

Στίχοι

·          Επέσχεν όμβρον, πύρ τρίτον φέρων κάτω,

·          Σχίζει δέ ρείθρον Ηλίας τρέχων άνω.

·          Δίφρω ανηρπάγης περί εικάδα, Ηλία ιππεύ.

Ταίς αυτού αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Βάτος εν όρει πυρί

Τήν παραδόξως θεόθεν σοι, σχεδιασθείσαν δυναμιν ενδεδυκώς, τροφή μιά τεσσαρακονθήμερον, Ηλιού θεσπέσιε, τήν δολιχήν καταλέλυκας οδόν, διό εν Χωρήβ χορεύων έψαλλες, Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Αύρα πραεία υπέδειξε, καί λεπτοτάτη Κύριον σοί Ηλιού, Θεώ ζηλούντι παντοκράτορι, ουχί πνεύμα βίαιον, ου συσσεισμός, ουδέ πύρ εκδειματούν, διό Ιησού τώ πράω ψάλλομεν, Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοφανείας ηξίωσαι, καί προφητείας ώσπερ ο μέγας Μωσής, προφήτας χρίων διά Πνεύματος, Ηλιού θεσπέσιε καί βασιλείς, καί τής δόξηις εν θαβώρ, Χριστού θεατής γενόμενος βοάς, Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Μήτραν τήν σήν ο πανάγαθος, Λόγος οικήσας Άχραντε υπερφυώς, Θεού Πατρός, ημάς ανέπλασε, καί ζωής ηξίωσε τής εν Εδέμ, διό Θεοτόκον σε πάντες πιστοί, προσκυνούντες αναμέλπομεν, Ευλογητός ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Έτερος

Θεού συγκατάβασιν

Λαόν απολλύμενον, κατοικτιρήσας, ζήλω τής πίστεως, επικλήσεσι θείαις, πύρ κατηγάγου φλογίζον Ένδοξε, όσιον θύμα, διό ικετεύω σε, Τής αιωνίου φλογός, ρύσαι καί σώσόν με.

Ιδείν κατηξίωσαι, θαβώρ εν όρει, Θεού τό πρόσωπον, όν δυσώπει Προφήτα, τού παραβλέψαι τάς αμαρτίας μου, καί εν ημέρα τής δίκης θεάσασθαι, ακαταγνώστω ψυχή, αυτού τό πρόσωπον.

Οδόν πορευόμενος, τού βίου πλάνας πολλάς υφίσταμαι, Αγαθέ μου προστάτα, κυβέρνησόν με τή προστασία σου, επιστηρίζων γνώμη σαλευόμενον, καί πρός σαρκός ηδονάς Ηλιού νεύοντα.

Θεοτοκίον

Υμνώ σε Πανύμνητε, καί μεγαλύνω θεοχαρίτωτε, τήν αγνήν σου λοχείαν, βοήθησόν μοι βίου τοίς κύμασι, χειμαζομένω, καί δίδου κατάνυξιν, τή Ταπεινή μου ψυχή, καθαρτικήν μολυσμών.

Ωδή η'

Έφριξε Παίδων ευαγών

Άριστα εύρεν Αχαάβ, τήν τού γένους ευπρεπή πανωλεθρίαν, Προφήτου ελεγμώ, μιαιφόνου μύσους αντέκτισιν, ο Θεσβίτης δέ εκ πυριπνόου φρενός, τώ Ζωοδότη ύμνον ανεμέλπετο, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Ύει σοι πύρ εξ ουρανού, καταφλέγον Ηλιού επιθεμένους, πεντήκοντα δισσούς, ως Θεού αρίστω θεράποντι, τώ κρατούντι γάρ της αειζώου ζωής, θεοπρεπώς τόν ύμνον ανεκραύγαζες, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Μύστην σε έδειξε Χριστός, ως αγνείας φυτουργόν ο τής Παρθένου, υπέρθεος βλαστός, εν θαβώρ τής θείας σαρκώσεως, τής θεότητος τό ακατάληπτον φώς, εν τή αυτού σαρκί δεικνύς σοι κράζοντι, Τόν Κύριον υμνείτε τά έργα, καί υπερυψούτε εις πάντας τούς αιώνας.

Έτερος

Επταπλασίως κάμινον

Χωρητικόν δοχείόν σε, θείου Πνεύματος έγνωμεν, άγγελον εν γή, πύρ ζήλου θείου πνέοντα, δυσσέβειαν τρέποντα, καί βασιλείς ελέγχοντα, χρίοντα προφήτας, Ηλιού καί αισχύνης, συγκόπτοντα μαχαίρα ιερείς, διά τούτο, βοώμέν σοι, Μελλούσης ημάς αισχύνης ρύσαι.

Άρμα πυρός σε έλαβεν, από γής πυρακτούμενον, ζήλω Ηλιού, τώ θεϊκώ θεόπνευστε, διό ικετεύω σε, τών εν τή γή με πάντων κακών τών σών αρετών, επικουφίζειν τόν νούν μου, τεθρίππω, καί πρός νύσσαν, ουρανίαν με φθάσαι, τόν πάντων εκδυσώπει, Θεόν καί Βασιλέα.

Ρήματι ζώντι έκλεισας, ουρανόν υετίζοντα, ρήματί σου νύν, πνευματικώ διανοιξον, τάς πύλας μοι δέομαι, τής μετανοίας Άγιε, πέμπων τή ψυχή μου, κατανύξεως όμβρους, καί σώσόν με βοώντα Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Τριαδικόν

Ισοσθενή ομότιμον, ομοούσιον, σύνθρονον, σέβοντες Τριάδα, εν μιά θεότητι, Πατέρα δοξάζομεν, Υιόν καί Πνεύμα, Άγιον, άδυτον αυγήν, ομοβασίλειον κράτος, καί μέλπομεν συμφώνως, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Νομοθετών ευσέβειαν, καί διδάσκων μετάνοιαν, ο Εμμανουήλ, εκ σού τεχθείς επέφανεν, όν νύν εκδυσώπησον, υπεραγία Δέσποινα, τής δικαιοσύνης, υπανοίξαί μοι πύλας, καί σώσαί με βοώντα, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

Η τόν πρό ηλίου φωστήρα

Άτρεπτον ανθρώποις πορείαν επί γής πολιτευσάμενος, τή μηλωτή τόν ρούν τόν Ιορδάνιον, ο Θεσβίτης περαιωθείς, διφρηλάτης αιθέριος, ουρανοδρόμον ήνυσε, ξένην πορείαν διά Πνεύματος.

Τής θεοσεβείας τώ ζήλω, ο Θεσβίτης πυρπολούμενος, εν πυριμόρφω άρματι επαίρεται, μηλωτήν δέ επιβαλών, όν λαθείν ού δεδύνηται, Ελισαιέ δισσούμενον, καταλιμπάνει θεία χάριτι.

Αποδεδειγμένος θεόπτης, ο Θεσβίτης σύν Μωσή καθορά, ά οφθαλμός ουκ είδε, καί ούς ουκ ήκουσε, καί ανθρώπων τών γηγενών, καρδία ού λελόγισται, σεσαρκωμένον Κύριον, εν τώ θαβώρ τόν παντοκράτορα.

Θεοτοκίον

Τήν τής αποτόμου αρχαίας, αναιρέτιν αποφάσεως, καί τής προμήτορος τήν επανόρθωσιν, τήν τού γένους τής πρός Θεόν αιτίαν οικειώσεως, τήν πρός τόν Κτίστην γέφυραν, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν.

Έτερος

Εξέστη επί τούτω ο ουρανός

Ιδείν εν λεπτοτάτη αύρα Θεόν, ως ιδείν δυνατόν κατηξίωσαι, ασκητικαίς, πρότερον τό σώμα διαγωγαίς, καταλεπτύνας Ένδοξε, όθεν δυσωπώ σε σαίς προσευχαίς, τό πάχος τού νοός μου, λεπτύνας μετανοίας, μαρμαρυγαίς θείαις καταύγασον.

Ως πάλλαι Ιορδάνην τή μηλωτή, διαρρήξας διέβης πανόλβιε, ούτω καμού, τών αμαρτημάτων τών χαλεπών, τάς διεκχύσεις ξήρανον, όμβρους επιπέμπων μου τή ψυχή, δακρύων καθ' εκάστην, Προφήτα θεηγόρε, τρυφής χειμάρρουν προξενούντάς μοι.

Σκανδάλων τών εν βίω πολυειδών, ανομούντων εχθρών πάσης θλίψεως, σωματικής, νόσου ψυχικής τε παρατροπής, ταίς προσευχαίς σου ρύσαί με, ένδοξε Προφήτα ως αγαθός, προστάτης μου βοώ σοι, καί τής εν τή γεέννη, αιωνιζούσης κατακρίσεως.

Ηρπάγης πρός τό ύψος Ελισαιέ, δισσουμένην τήν χάριν τού Πνεύματος, καταλιπών, ένδοξε αιτήσαντι Ηλιού, μεθ' ού απαύστως αίτησαι, νίκην ουρανόθεν τώ Βασιλεί, καί άφεσιν πταισμάτων, προστάτην σε πλουτούντι, πρός τόν Δεσπότην ακαταίσχυντον.

Θεοτοκίον

Φωνάς τών οικετών σου ως αγαθή, μή παρίδης πανάμωμε Δέσποινα, αλλ' εκτενώς, αίτησαι τόν πάντων Δημιουργόν, τώ Βασιλεί τά τρόπαια, καί τήν ευρωστίαν τήν ψυχικήν, δωρήσασθαι Παρθένε, καί θείας βασιλείας, τήν μετουσίαν καί λαμπρότητα.

Εξαποστειλάριoν

Φώς αναλλοίωτον Λόγε

Φώς εν πυρίνω τεθρίππω, ουρανοδρόμον σε δείξαν, αρματηλάτην Ηλία, ου κατηνάλωσεν όλως, πύρ γάρ εν γλώσση πηλίνη, είλκυσας κάτω, καί ανεξήρανας όμβρους.

Θεοτοκίον

Φώς η Τεκούσα Παρθένε, δυσώπησον σαίς πρεσβείαις, τόν σόν Υιόν Θεοτόκε, τού οικτιρήσαι καί σώσαι, τού αιωνίου με σκότους, τόν πεποιθότα, τή σή σεπτή αντιλήψει.

Εις τούς Αίνους, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια γ' δευτερούντες τό α'.

Ήχος πλ. δ'

Τί υμάς καλέσωμεν Άγιοι

Ότε σύ Προφήτα θεσπέσιε, τώ Θεώ δι' αρετής, καί πολιτείας ακραιφνούς, συνεκράθης παρ' αυτού, τήν εξουσίαν ειληφώς, τήν κτίσιν, κατά γνώμην μετερρύθμισας, καί πύλας, υετού θέλων απέκλεισας, καί άνωθεν πύρ κατήγαγες, καί δυσσεβείς κατηνάλωσας, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών. (Δίς)

Ζήλω τού Κυρίου πυρούμενος, παρανόμους βασιλείς σύ διεξήλεγξας σφοδρώς, τής αισχύνης ιερείς, σύ εθανάτωσας θερμώς, ανήψας, πύρ εν ύδατι παράδοξον, τροφήν δέ, αγεώργητον επήγασας, καί νάματα Ιορδάνια, τή μηλωτή σου διέτεμες, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ήμων.

Ότε σύ Προφήτα κατέδειξας, επί γής ως αληθώς, τήν επουράνιον ζωήν, τήν ζωήν εν σεαυτώ, τήν ενυπόστατον πλουτών, θανόντα, σοίς φυσήμασιν ανέστησας, θανάτου, κρείττων έτι σύ διέμεινας, άρμα πυρός επιβέβηκας, αιθέριος ανυψούμενος, ικέτευε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ήμων.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τών Προφητών τούς ακραίμονας, καί παμφαείς φωστήρας τής οικουμένης, εν ύμνοις τιμήσωμεν πιστοί, Ηλίαν καί Ελισαίον καί Χριστώ εκβοήσωμεν χαρμονικώς, Εύσπλαγχνε Κύριε, παράσχου τώ λαώ σου, ικεσίαις τών Προφητών σου, άφεσιν αμαρτιών, καί τό μέγα έλεος.

Καί νύν... Θεοτοκίον

Δέσποιvα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τών δούλων σου, καί λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης καί θλίψεως.

Δοξολογία μεγάλη, καί Απόλυσις

Εις τήν Λειτουργίαν. Τά Τυπικά καί εκ τών Κανόνων τού Αγίου η γ' καί ς' Ωδή.

Ο Απόστολος

Καθολικής Επιστολής Ιακώβου

Αδελφοί, υπόδειγμα λάβετε...

Ευαγγέλιον κατά Λουκάν

Τώ καιρώ εκείνω, εθαύμαζον οι όχλοι...

Κοινωνικόν

Αγαλλιάσθε δίκαιοι εν Κυρίω, τοίς ευθέσι πρέπει αίνεσις. Αλληλούϊα